فرماندهی نیروی هوایی

^{از زبان آقای محمدحسین صادق زاده}

^{در سال ۱۳۶۵ مسئولیت دفتر هماهنگی قرارگاه رعد در امیدیه را به عهده داشتم. شهید بابائی فرمانده قرارگاه بود و سرهنگ صدیق فرماندهی وقت نیروی هوائی را به عهده داشت. بعد ازمؤفقیت چشمگیر نیروی هوایی درچند عملیات از جمله والفجر ۸ وکربلای ۵، مشخص شد در سیستم فرماندهی نیروی هوایی اشکالاتی وجود دارد. طی بازدیدی که در آن زمان دکتر حسن روحانی (فرماندهی وقت پدافند کل کشور) از قرارگاه داشت، نظر شهید بابائی را در این زمینه جویا شدند و همچنین پیشنهاد فرماندهی نیروی هوائی را در همان زمان به شهید بابائی دادند. بابائی شخصیت مؤدب و متواضعی داشت. درجواب دکتر روحانی گفت: « من اگر بخواهم فرماندهی را قبول کنم باید به دنبال آب و نان پرسنل بروم و دیگر به جنگ نمی رسم، بهتراست من به جنگ بپردازم ». این صحبت در همین جا تمام شد و دکتر روحانی از قرارگاه رعد به طرف اهواز که قرارگاه خاتم الانبیاء در آن جا مستقر بود حرکت کرد. شهید بابائی دو معاون داشت: یک نفر پدافندی بنام سرهنگ براتعلی غلامی (سرتیپ غلامی فعلی) و دیگری خلبان بنام سرهنگ اردستانی. من با پیش زمینه ای که داشتم، منتظر تغییرات در فرماندهی نیروی هوائی بودم تا اینکه یک روز ساعت دو بعد ازظهر از رادیو شنیدم سرهنگ صدیق بخاطر عارضه قلبی در بیمارستان بستری شده است. هرلحظه منتظر اعلام نام فرمانده جدید بودم ولی می دانستم بابائی فرمانده نمی شود چون نظرش را می دانستم. زیرا قبل از اینکه برود به من گفته بود که تا بتوانم قبول نمی کنم. و نظرش روی سرهنگ ستاری بود. و دلیلش هم منطقی بود. یک یا دوروز بعد از بستری شدن سرهنگ صدیق، سرهنگ غلامی با من تماس گرفت و گفت : عباس بابایی کجاست؟}

^{گفتم : اگر کاری دارید، بگویم با شما تماس بگیرد. (زیرا بخاطر مسائل حفاظتی تلفنی اطلاعات به کسی نمی دادیم)}

^{گفت : نه ، فقط از طرف من به او تبریک بگویید .}

^{من مطلع بودم که قرار است فرماندة نیروی هوایی عوض شود، از طرز صحبت ایشان نیز متوجه شدم که بابایی فرمانده شده است.}

^{در آن موقع شهید بابایی به قزوین رفته بود. به ایشان زنگ زدم تا هم تبریکی گفته باشم و هم از صحت و سقم قضیه آگاه شوم. وقتی شهید بابایی گوشی را برداشت، من به خاطر رعایت مسائل حفاظتی به صورت مختصر و رمزی گفتم: شنیده‌ ام شما آره ؟}

^{او منظور مرا فهمید ولی نمی‌ دانست چه کسی موضوع را به من گفته، در جوابم گفتند: نه ببم جان ، همان که به تو گفته ست، خودش آره!}

^{ایشان فکر کرده بود ، شهید ستاری گفته است. پنج دقیقه بعد سرهنگ ستاری زنگ زدوگفت: عباس کجاست ؟}

^{پاسخ دادم : اگر شما دفتر هستید بگویم زنگ بزند. گفت : نه ، می‌خواستم به ایشان تبریک بگویم .}

^{گفتم : شنیده‌ام شما آره ، در واقع باید به شما تبریک گفت .}

^{ایشان گفت :خیر ، ریاست جمهوری، حکم بابایی را امضا کرده ، فقط مانده حضرت امام امضا کنند. با توجه به اینکه می‌دانستم  بابایی مقلد حضرت امام است و اگر امضاء شود بپر او واجب می شود و ازطرفی تصمیم به فرماندهی ندارد ، بلافاصله زنگ زدم به قزوین و به ایشان گفتم: کار دارد از کار می‌گذرد. فرماندهی را به نامت نوشته‌اند ! کارهایش تمام شده ، فقط مانده امضای امام.}

^{ده دقیقه بعد ، دوباره برای کاری به قزوین زنگ زدم . اما بابایی نبود ، گفتند به تهران رفته . فهمیدم ایشان برای فراهم ساختن زمینه فرماندهی سرهنگ ستاری رفته است . به این ترتیب ، تیمسار ستاری با درجة سرهنگی به فرماندهی نیروی هوایی منصوب گردید و خبر آن از طریق رسانه‌های جمعی پخش شد . بلافاصله سرهنگ سعیدی فرمانده  پایگاه بوشهر که بنا به گفته سرهنگ بابائی از دوستان نزدیک بابائی بود، به من زنگ زد و از عباس بابایی گله داشت و می‌گفت : چرا عباس خودش فرمانده نشد ؟ ستاری که خلبان نیست ! (چون رسم بود فرمانده نیروی هوائی از بین خلبانها انتخاب می شد)}

^{گفتم : نمی‌دانم ، ولی موضوع را به سرهنگ بابایی عرض می‌کنم. بعد ازچند روز که سرهنگ بابائی آمد پیام را با وی رساندم . او درجواب به من گفت ایشان نمی داند، هر چند ستاری فکرش آن طرفی است (منظورش تجملاتی بودن) ولی در این شرایط ، هیچ کس نمی تواند نیروی هوائی را نجات بدهد. تنها سرهنگ ستاری از عهده این کار بر می‌آید. وبلافاصله اضافه کرد (با لهجه قزوینی):}

^{« اگر اشکال خلبان نبودن اوست، می ذارَمَش عقب اف ۱۴، می بَرَمَش اصفهان می شَد خلبان.}

^{روحشان شاد}